W kościele św. Jana Chrzciciela w Żukowie trwają prace konserwatorskie i restauratorskie. Zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej, Gmina Żukowo na ten cel przekaże 180 tys. zł.

Zadanie obejmować będzie prace przy: posadzce kościoła, ołtarzach bocznych kościoła (św. Rodziny i św. Barbary), figurach kościoła z belki tęczowej (Jezus ukrzyżowany, św. Jan i Maryja), zabytkowej ambonie, emporze chóru wraz z konstrukcją podtrzymującą oraz schodami na chór i prospektem organowym.

– Obiekty sakralne w naszej gminie są niezwykle istotne nie tylko z punktu widzenia Mieszkańców, ale i turystów nas odwiedzających – mówi Burmistrz Gminy Żukowo, Wojciech Kankowski. – W ich murach „zapisana” jest niezwykła historia. Musimy wspierać parafię w trosce o stan obiektów zabytkowych.

Reklamy

Działania konserwatorskie i restauratorskie są niezbędne, aby zapobiec dalszym zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla wartości zabytków.

Zabytkowy kościół św. Jana Chrzciciela w Żukowie  

Na górze przy wjeździe do miasta od strony Gdańska, widoczny z daleka czworoboczną wieżą stoi kościół św. Jana Chrzciciela w Żukowie. Wcześniej w tym miejscu chrzczono prawdopodobnie pierwszych pogan przechodzących na wiarę katolicką. Pierwsza wzmianka o tym kościele pochodzi z 1253 r. Istniał już wtedy Klasztor norbertanek, który został założony w latach 1212-1214. Prawdopodobnie istniał już wtedy kościół św. Jana, gdyż nie ma żadnej wzmianki na temat jego budowy w kronikach zakonnych. W 1433r. przez Pomorze przeszedł najazd husytów przeciwko Krzyżakom. Wówczas spalono kościół, który pozostał w ruinie przez kolejne 200 lat. Dopiero zakonnik A. Wskrzyński w 1604 r. doprowadził do odbudowy kościoła ze zniszczeń, zachowując jego stare fundamenty i część wschodniego szczytu. Od tego czasu kościół był traktowany przez parafian jako kościół grzebalny, a zmarłych chowano także wokoło świątyni. Gdy za czasów pruskich w 1834 r. dokonano kasaty klasztoru norbertanek, kościół zakonny, który do tej pory służył mniszkom, zaczął służyć całej ludności, przez co spadło znaczenie “kościółka na górze”, który został filialnym dla dawnego kościoła zakonnego. Podczas II wojny światowej kościół św. Jana został bardzo zniszczony i stał opuszczony przez całe dziesięciolecia. Inicjatywę renowacji zapomnianej świątyni podjął proboszcz ks. Jan Pliszka. Kościół św. Jana zaczął funkcjonować w 1979 r. Jego wnętrze posiada wyposażenie barokowe: barokowy ołtarz z obrazem “Narodziny Najświętszej Marii Panny”, “Chrzest Pana Jezusa”, “Głowa Jana Chrzciciela”. Również dwa późnobarokowe ołtarze boczne oraz ambona, pochodzące z przełomu XVIII i XIX w., rzeźby z XVII w. “Chrystus Ukrzyżowany”, “Najświętsza Maria Panna”, “św. Maria Magdalena”.